Πηγή (05-12-2024): https://www.cuemagazine.gr/2024/12/05/alexandros-raptis-i-kinisi-twn-istoriwn/

 

Η θεατρική ομάδα Hippo Theatre Group παρουσιάζει τη θεατρική, διαδραστική παράσταση για παιδιά με τίτλο, Το Δίλημμα του Αυτοκράτορα στο Θέατρο Σταθμός. Με αφετηρία το μοναδικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα, η ομάδα μιλά για την δύναμη της φαντασίας και της διάνοιας ενός ζωντανού όντος σε αντιδιαστολή με την μαθηματική αρτιότητα της τεχνητής νοημοσύνης. Ο Αλέξανδρος Ράπτης μας μίλησε για την νέα τους παράσταση, τον τρόπο που τον επηρέασε και τις σκέψεις που απευθύνει στους νεαρούς θεατές. Για τον τρόπο δουλειάς της ομάδας Hippo Theatre Group και πως αυτός εξελίσσεται στον χρόνο. Για το θέατρο και τις ανεξάντλητες εκφραστικές και ερμηνευτικές του δυνατότητες.

 

Τι κινητοποίησε τη συγγραφή του νέου σας έργου; Πως δουλέψατε για την παράστασή σας;

Το θεατρικό έργο γράφτηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2021, στο πλαίσιο του προγράμματος Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός. Αφορμή αποτέλεσε το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Αηδόνι του Αυτοκράτορα, το οποίο θεωρήσαμε εξαιρετικά επίκαιρο για την εποχή μας. Το αρχικό παραμύθι διερευνά τη σχέση ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και ένα αηδόνι, καθώς και με ένα μηχανικό αηδόνι-ρομπότ. Η αναφορά του έργου στην τεχνολογία και ο συσχετισμός του ανθρώπου με αυτήν αποτελούν θέματα που αντιμετωπίζουμε όλο και πιο έντονα στην καθημερινότητά μας.

Η εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης είναι ζητήματα που μας απασχολούν όλους και, ακόμα περισσότερο, τα παιδιά. Στην παράσταση, ακολουθήσαμε την προσέγγιση του kinemo—ένα είδος σωματικού θεάτρου στο οποίο έχουμε αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια. Το kinemo βασίζεται στην ενέργεια και τον ρυθμό, στοιχεία που αναδεικνύουν τη δυναμική της κάθε παράστασης και ενισχύουν την ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό μας.

​

Ποιο είναι το προσωπικό κέρδος από αυτή τη δουλειά μέχρι αυτή τη στιγμή;

Το όφελος είναι ανεκτίμητο. Κυρίως αφορά στην πνευματική και ψυχολογική ολοκλήρωση μου ως άνθρωπος. Με κάθε νέα παράσταση, επιδιώκω να ερχόμαστε όσο πιο κοντά γίνεται στα παιδιά και να αποτελούμε αφορμή για την εξέλιξη τόσο τη δική τους όσο και τη δική μας. Προσωπικά δεν επαναπαύομαι ποτέ σε δεδομένα και αναζητώ ό,τι μπορεί να απασχολεί τα παιδιά στην καθημερινότητα και την ζωή τους με στόχο πάνω από απ’ όλα την ψυχαγωγία και την ουσιαστική επικοινωνία μαζί τους.

​

Πως αλλάζει ο τρόπος που δουλεύει η ομάδα όσο βαθαίνει ο χρόνος συνεργασίας σας;

Με τον καιρό, βελτιωνόμαστε συνεχώς σε σκηνικό επίπεδο και προσπαθούμε να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας σε διάφορους τομείς του θεάτρου. Στη συγκεκριμένη παράσταση, για παράδειγμα, εστιάσαμε στην κίνηση του ηθοποιού με μάσκα. Ευτυχώς, το θέατρο είναι ανεξάντλητο, και γι’ αυτό παραμένουμε για πάντα μαθητές!

​

Πως μπορούμε να δελεάσουμε νέους θεατές; Πως δημιουργείτε ο θεατής του μέλλοντος;

Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρισκόμαστε κοντά στους νέους και να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους. Απαιτείται καθαρό μυαλό, ενόραση και η διάθεση να προσφέρουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας στη δημιουργία—αυτό που  λέμε “ψυχή”. Με αυτά τα στοιχεία μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι αυθεντικό και να βρούμε τον τρόπο να “μαγέψουμε” τα παιδιά.

​

Ο θεατής του μέλλοντος θα είναι ιδανικός μόνο αν, από μικρή ηλικία, του φερόμαστε με σεβασμό και θαυμάζουμε το μυαλό του και την αξία του ως ανθρώπου. Για αυτόν τον λόγο, οι παραστάσεις για παιδιά είναι εξαιρετικά σημαντικές και δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπίζονται με απαξίωση—ούτε από τους δημιουργούς ούτε από τους θεατές.

​

Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να αντικαταστήσει τον ζωντανό οργανισμό; Αν όχι, γιατί;

Θα έρθουν μέρες – και δεν νομίζω ότι απέχουμε πολύ από αυτό – που η τεχνητή νοημοσύνη θα εξελιχθεί τόσο πολύ που θα προσεγγίζει το ανθρώπινο στοιχείο. Η ιδέα αυτή έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές μορφές τέχνης και προσωπικά με απασχολεί πάρα πολύ και μένα. Αυτό είναι εμφανές και από άλλες δουλειές που έχουμε δημιουργήσει ως ομάδα, τόσο για ενήλικες όσο και για παιδιά, όπως Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ και η  Μελλόνια. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει ποτέ ένα ρομπότ να ζωντανέψει, δηλαδή να αποκτήσει συναισθήματα και ψυχή – αυτό είναι κάτι αδιανόητο με τα τωρινά δεδομένα – αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Το βέβαιο είναι ότι όλα τα όντα, ανεξαρτήτως φύσης, έχουν ανάγκη από σεβασμό και ελευθερία, και αποτελεί δική μας ευθύνη να τους τα παρέχουμε.

​

Τι σου δίνει δύναμη και χαρά στην καθημερινότητα;

Μια ζεστή καλημέρα, μια ακτίνα ήλιου που μπαίνει κλεφτά απο μια χαραμάδα το πρωί, το αυθόρμητο γέλιο κάποιου περαστικού, μια αγκαλιά, μια ωραία μελωδία. Οι δικοί μου άνθρωποι, η σύντροφός μου, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου.